ηω - λιθικός
Tuesday 13 May 2008
Ανεπίδωτο....
14 Απριλίου 2007 .ωρα 00:34.
( ...Πάλι άσκοπο ξενύχτι...)
.
Δεν ξέρω ποιος άνεμος σε έφερε στα μέρη μου ...
Φαίνεσαι τρομαγμένο , αναποφάσιστο , σαν όλα να σε κυνηγούν , σαν να θέλεις να φύγεις από όλα...
.(...σφίγγει πιο πολύ το δίχτυ ....)
.Τα ξέρεις όλα, τα έζησες , δεν θέλεις να συμβιμβαστείς , είναι όλα τέλεια για σένα φτιαγμένα...
.Tρέχεις συνεχώς τρέχεις...
Κάπου θέλεις να σταματήσεις αλλά δεν ξέρεις που...
Θέλεις να σαγαπάνε να είναι μαζί σου για αυτό που είσαι πραγματικά και όχι για αυτό που θα πρεπε να είσαι....
Ένα λάθος , μία παρόρμηση της στιγμής , ίσως και κάποιο ένστικτο θα έλεγα επίσης, χωρίς σιγουριά... μας έφερε κοντά....
Εκεί που νομίζεις ότι χάθηκες , εκεί που όλα μοιάζουν μάταια , εκεί που οι ελπίδες γίνονται μαχαίρια που σε πιέζουν , πάντα κάτι γίνεται και το είναι σου , συνομωτεί με το σύμπαν και σε οδηγεί σε μονοπάτια άγνωστα μα ταυτόχρονα και πολύ γνωστά...
Δεν ξέραμε τι να πούμε ή τι να κάνουμε, η αμηχανία σε όλο της το μεγαλείο...
αυτό όμως μας άφηνε αδιάφορους...
κάτι άλλο υπήρχε, κάτι απροσδιόριστο και αυτό μας έφτανε...
κάτι άλλο υπήρχε, κάτι απροσδιόριστο και αυτό μας έφτανε...
.
.Μας έφτανε να περπατάμε στους δρόμους χωρίς προορισμό ...
Να μιλάμε χωρίς να φοβόμαστε...
Φαινόταν σαν μία βόλτα που δεν θα τελείωνε ποτέ...
.
(...έξω βρέχει και φυσάει...)
Αρχίσαμε ασυναίσθητα και χωρίς κανένα απολύτως λόγο να κάνουμε όνειρα, σχέδια για το μέλλον...
Εγώ έλεγα τα δικά μου και εσύ τα δικά σου και χανόμασταν μέσα σε αυτά χωρίς την παραμικρή αμφιβολία για την πραγματοποίησή τους...
Τα τηλέφωνα χτυπούσαν συνεχώς και το δικό μου , μα πιο πολύ το δικό σου ....
.
(...Νιώθω μια μελαγχολία...)
.
Μας υπενθύμιζαν αυτό που και οι δύο δεν θέλαμε να δούμε...
Ο κόσμος σου και ο κόσμος μου , μας καλούσε συνεχώς ...
Κάθε φορά που γινόταν αυτό μου έπιανες το χέρι ... ήξερες ότι φοβόμουν ...
έβλεπες στα μάτια μου τον φόβο μου , μήπως τελικά σε πάρουν από μένα και μου έπιανες το χέρι.....
Νόμιζα ότι το έκανες για να μην αισθάνομαι άσχημα...
Κάποια στιγμή πέρασε από το μυαλό μου ότι φοβήθηκες και δεν ήθελες να τους αφήσω να σε πάρουν...
Σαν το παιδί που γατζώνεται από την φούστα της μαμάς του, όταν κάποιος ξένος πλησιάζει επικίνδυνα...
Ξέρω όμως τώρα, ότι το έκανες για να μου πεις αυτό που δεν μου είπες ποτέ σου ....
" Εγώ είμαι μαζί σου "...
.(...μα δεν πειράζει... νύχτα είναι θα περάσει...)
posted by ηω-λιθικός at 00:56
2 Comments:
Κάτι τέτοιες νύχτες σε μπερδεύουν... Ξέρεις τι θέλεις, αλλά είναι τόσο δύσκολο να το έχεις...
Έζησα μια τέτοια νύχτα πρόσφατα.
Νύχτα ήταν και πέρασε...
To έχω ονειρευτεί όλο αυτό.
Ακριβώς όπως το γράφεις.
Ακριβώς!
"Ο κόσμος σου και ο κόσμος μου , μας καλούσε συνεχώς ... "
Χριστέ μου!!!
Post a Comment
<< Home