τα μάτια σου ,
Πικρή ελεγεία στην ροή της ζούσης απεραντότητος. Λάμπου φως αχνόσβησες μακριά πέρα στην καμπύλη του τέλους της γης. Πίσω σου κύμματα κι ορμές τσακισμένα πλοία και βυθίσματα. Γαλήνιος περμένεις το αύριο με μία ακεραιότητα που δεν την σβύνει ο πόνος...
Eίναι κάτι πρόσωπα που όπου κι αν βρεθούν, μοσχοβολάνε λες και καίει μέσα τους λιβάνι, κι άλλα μυστικά αρώματα... Δεν μιλάμε για τον υστερικά τίμιο , για τον νομοταγή ή τον σπασίκλα της συνέπειας, Μακριά από τέτοιους. Η ανθρωπιά είναι καρούμπαλο , μεγαλοφυία της καρδιάς. Aπόδειξη ότι παρόμοια πρόσωπα δεν έχουν τίποτα το εμπρόσθετο. Δεν ξέρουν τον εαυτό τους , ως εκ τούτου δεν τον διαφημίζουν. Μετέχοντας στην ζωή από γνήσια αφέλεια, διατηρούν ένα ανεκτίμητο φρόνιμα υπεράριθμου. Μάλιστα αυτά τα πλάσματα, ντρέποντε και λίγο που υπάρχουν, που πατάνε στην γη , για αυτό στην κάθε τους εμφάνιση, ζητούν ψυθιριστά και μία συγνώμη. Τότε γιατί δεν την ακούμε θα πει ο προπετής ; ΜΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΤΗΝ ΛΕΝΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ;
0 Comments:
Post a Comment
<< Home