ηω - λιθικός
Wednesday 25 April 2007
το τελευταίο αντίο...
Κάποιες φορές και σε ανύποπτο χρόνο , βρίσκοντε στο δρόμο σου κάποιοι άνθρωποι που για άγνωστους ίσως λόγους νιώθεις ότι μπορείς να είσαι ο εαυτός σου μαζί τους.
Κατά περίεργο τρόπο το ίδιο νιώθουν και αυτοί...
Μιλάς μαζί τους και νιώθεις το χρόνο να παγώνει και οι πέντε αισθήσεις σου να λειτουργούν μαζί , ζώντας έτσι την κάθε στιγμή...
Στην αρχή προσπαθείς να καταλάβεις πως γίνεται όλο αυτό μα σιγά σιγά αλλάζεις την σκέψη σου και αφήνεσαι ...
θέλεις να το ζήσεις όσο καλύτερα μπορείς ...
Ξαπλώνεις στην αγκαλιά της και σταματάς να μιλάς...
Νιώθεις αμήχανα μα κάνεις αυτό που σκέφτεσαι ... είσαι ο εαυτός σου...μετά από πολύ καιρό...
Αναρωτιέσαι πως μπορεί να συμβαίνει όλο αυτό ... περίεργοι και ανεξήγητοι μηχανισμοί σου δείχνουν μετά από πολύ καιρό αυτό που πάντα έκρυβες μέσα σου.... τον εαυτό σου...
Άκούω την φωνή σου να λέει ότι το ίδιο νιώθεις και εσύ ... παγώνω...
Δεν είμαι τρελός σκέφτομαι....
Φοβάμαι .... όπως φοβάται κάθε ανθρώπινο όν που αγγίζει την ευτυχία...
στην σκέψη μήπως την χάσει...
Όταν φτάσεις εκεί κατά ένα περίεργο λόγο φοβάσαι , φοβάσαι πολύ...γίνεσαι πολύ εαυάλωτος...
Ξέρεις ότι δεν διαρκεί για πάντα , ξέρεις ίσως ότι αυτοί οι άνθρωποι θα περάσουν και θα φύγουν το ίδιο εύκολα με το που ήρθαν...
Το ξέρεις από την αρχή μα πάντα ελπίζεις....
Φεύγουν... αλλά είναι πάντα εκεί...
Ποτέ δεν κατάλαβα όμως γιατί φεύγουν...αφού το μόνο πράγμα που δεν μπορείς να ξεγελάσεις είναι τον εαυτό σου και αυτά που αισθάνεται...
Αντίο λοιπόν ...
Δεν σας ξεχνώ όμως...
και αυτό είναι κάτι....
Tuesday 24 April 2007
Νυχτερινές φευγαλέες ... σκέψεις...( 2 )
Ήθελα τόσα να σου πω...
Ήθελα να ξέρεις μιαν αλήθεια...
Όμως μου πήραν την λαλιά και δεν μπορώ ούτε το'να ούτε τ'άλλο....
Monday 23 April 2007
νυχτερινές φευγαλέες σκέψεις (1) ....
Με αφορμή τα σχόλια της sofi_k και της vany στο πρότελευταίο πόστ
.
(ή θα συμβιβαστείς και δεν θα είσαι πια ο εαυτός σου, ή θα κρατήσεις την ακαμψία σου και θα αποτύχεις ...),
.
αποφάσισα να γράψω αυτό το πόστ...
Δεν συνηθίζω να απαντάω στα σχόλια , αν και ίσως θα έπρεπε... Ούτε συνηθίζω να γράφω πόστ παρασυρόμενος από τα σχόλια κάποιων "συνοδοιπόρων", αλλά είναι μία καλή ευκαιρία να γράψω για ένα θέμα που το θεωρώ πολύ σημαντικό και με προβληματίζει ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό...
Υπάρχει άραγε μέση οδός σε κάποια πράγματα ?
Μπορείς να ρίξεις νερό στο κρασί σου όταν κάποιες αρχές με τις οποίες μεγάλωσες ή ακόμα και η αξιοπρέπεια σου καταπατούνται με οποιοδήποτε τρόπο;
Aν συμβιβαστείς η αλήθεια θα είναι πάντα εκεί να σου θυμίζει ότι δεν είσαι πλέον ο ίδιος.
Πρέπει να συνεχίζεις να ζεις αδιαφορώντας για αυτό που συμβαίνει γύρω σου ,
πρέπει να καταφέρεις να γελάς με τον πόνο ή την δυστυχία του άλλου απλά και μόνο για να μην υποφέρεις;
Πρέπει να μάθεις να ζεις δίνοντας κομμάτια από την ψυχή σου σε ανθρώπους που δεν τα εκτιμούν και που ακόμα σε παρεξηγούν, σε απειλούν και στο τέλος αν δεν τους κάνεις σε πετούν ; ...
Πρέπει να μάθεις να ρίχνεις τον συνάδελφό σου σκεπτόμενος ότι μπορεί να δουλεύει εις βάρος σου ή ακόμα και ότι θα σου φάει την καλοκαιρινή άδεια...
Πρέπει να μάθεις να κάνεις έρωτα με ανθρώπους που αν δεν σου κάνουν ή δεν τους κάνεις, σε αφήνουν ; ή τους αφήνεις στη μέση του δρόμου , σαν να μην σε γνώρισαν ποτέ ;
Πρέπει να καταφεύγεις στα βλογκ για δεις την ανθρώπινη πλευρά των ανθρώπων με τους οποίους ίσως συναστρέφεσαι κάθε μέρα;
Κάθε μέρα συναναστρέφομαι με πολύ κόσμο , λόγω της φύσεως της δουλειάς που κάνω ...
Οι κεραίες μου είναι πάντα ανοιχτές και έχω μάθει να ζω την κάθε στιγμή , που θα συναντήσω κάποιους ανθρώπους , με όλη την σημασία της λέξεως...
Μερικές φορές νομίζω ότι ζω σε ένα κόσμο που μόνιμα βρίσκεται σε μία κατάσταση, του ποιος θα αποδειχθεί περισσότερο έξυπνος...
Παιχνίδι μυαλού χαρακτηρίζει την εποχή μας , ακόμα και τα μπλόκ ίσως έχουν ένα είδος ανταγωνισμού του ποιος θα γράψει καλύτερα.. έλεος ...
Ναι νομίζω ότι για να καταφέρεις πλέον να κρατήσεις την ακαμψία σου σε αυτήν την εποχή , πρέπει να αποτύχεις...
Έχω σταματήσει πλέον να ακούω κάποιες λέξεις που πιο παλιά ηχούσαν πολύ όμορφα στα αυτιά μου...αξιοπρέπεια, σεβασμός, ηθική, αγάπη...
Έχει γεμίσει ο τόπος με ανθρώπους που τρέχουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, χωρίς πολλές φορές να συνηδητοποιούν το γιατί και όταν το βράδυ φτάνουν σπίτι τους κενοί ,προσπαθούν να βρουν ποιοι είναι...
Μιλάς με ανθρώπους κατά την διάρκεια της ημέρας για σοβαρά θέματα και εκείνοι αδιαφορούν σηκώνοντας το κινητό τους που χτυπάει επίμονα..
Νομιμοποιείται πλέον η αδιαφορία ή κάνω λάθος?
Πολλοί δεν αντέχουν την όλη κατάσταση και μπορούν να γίνουν γελοίοι, αντεμετωπίζοντας όλες τις καταστάσεις τελείως επιφανειακά...
άλλοι πάλι υποφέρουν σιωπηλά ανύμποροι να αντιδράσουν...
άλλοι βολοδέρνουν από εδώ και από εκεί προσπαθώντας να σώσουν ότι μπορούν από τις αρχές τους , ακόμη και με το τίμημα της αποτυχίας...
και άλλοι χάνουν τον έλεγχο τους και αντιδρούν με ζωικά ένστικτα και παρορμητικά...
Δεν είναι όλα στο μυαλό βρε παιδιά , είναι και στην ψυχή !!!! ....
Sunday 22 April 2007
yesterday....
0:57 μετά τα μεσάνυχτα...
ησυχία...
ο μόνος ήχος που ακούγεται η φωνή του John Lennon και οι ήχοι μίας κιθάρας σε ένα μικρό δωμάτιο να συνθέτουν το yesterday...
Και εγώ καθισμένος στο γραφείο μου , που σήμερα μαζί με το φρεσκάρισμα των τείχων του δωματίου, άλλαξε θέση...
Ένα ποτήρι χαμηλό και μικρό με ουίσκυ και sprite με συντροφεύουν μαζί με ένα στριφτό τσιγάρο στις τελευταίες σκέψεις της ημέρας...
Το βλέμμα μου πέφτει στο φωτιστικό με το χαμηλό φως που υπάρχει στο γραφείο μου και διακόπτει την σκέψη μου...
Πάντα μου άρεσε το λίγο και απαλό φως που εκπέμπει αυτό το φωτιστικό λίγο πριν κοιμηθώ... και ας είναι ευτελούς αξίας , όπως πολλοί λένε....
Εγώ χαίρομαι που για άλλη μία φορά κατάφερα να βρω κάτι το ευτελές με τόσο "ζεστό" φως.
Άλλωστε αυτό έκανα πάντα...
Απολογισμός....
αναπάντητα γιατί ψάχνουν για άλλο ένα βράδυ να βρούν ένα διότι...
Δεν θα το βρουν... το ξέρω....
Saturday 21 April 2007
ή θα συμβιβαστείς και δεν θα είσαι πια ο εαυτός σου, ή θα κρατήσεις την ακαμψία σου και θα αποτύχεις ...
Tuesday 10 April 2007
αλήθειες και ψέμματα...
Τις τελευταίες μέρες έρχομαι αντιμέτωπος με μία σειρά γεγονότων που με προβληματίζουν ακριβώς για τους ίδιους λόγους ....
Αν θα πρέπει να πάρω το μέρος των ανθρώπων που αγαπώ λέγοντας ψέμματα
ή αν θα πρέπει υπερασπίζοντας την αλήθεια να πικράνω ή ακόμη και να χάσω αυτούς που αγαπώ...
Οι τύψεις με βαραίνουν από την μία βλέποντας αυτούς που αγαπώ ή συμπαθώ να υποφέρουν ή ακόμη και να τους χάνω λέγοντας κάποιες αλήθειες που τους πληγώνουν...
Αν θα πρέπει να πάρω το μέρος των ανθρώπων που αγαπώ λέγοντας ψέμματα
ή αν θα πρέπει υπερασπίζοντας την αλήθεια να πικράνω ή ακόμη και να χάσω αυτούς που αγαπώ...
Οι τύψεις με βαραίνουν από την μία βλέποντας αυτούς που αγαπώ ή συμπαθώ να υποφέρουν ή ακόμη και να τους χάνω λέγοντας κάποιες αλήθειες που τους πληγώνουν...
Από την άλλη όμως μερικές φορές αυτή η κίνηση της προάσπισης της αλήθειας σε κάνει να νιώθεις πιο δυνατός και πιο ολοκληρωμένος...
Ένας φίλος μου είπε κάποια στιγμή που του εκμυστηρευόμουν το γεγονός , το εξής...
Αν πραγματικά σε αγαπούσαν ακόμη και αν η αλήθεια σου τους πλήγωνε , δεν θα έπρεπε να σε αφήσουν...
Είναι άραγε έτσι ? ή πρέπει μία ζωή ολόκληρη να ακροβατείς ανάμεσα στο ψέμα και στην αλήθεια για να μπορείς έτσι να κρατάς αυτούς που αγαπάς κοντά σου ?
Ένας φίλος μου είπε κάποια στιγμή που του εκμυστηρευόμουν το γεγονός , το εξής...
Αν πραγματικά σε αγαπούσαν ακόμη και αν η αλήθεια σου τους πλήγωνε , δεν θα έπρεπε να σε αφήσουν...
Είναι άραγε έτσι ? ή πρέπει μία ζωή ολόκληρη να ακροβατείς ανάμεσα στο ψέμα και στην αλήθεια για να μπορείς έτσι να κρατάς αυτούς που αγαπάς κοντά σου ?
Πολλές φορές έχω ακούσει την ατάκα , ακόμη και από ανθρώπους που νόμιζα ότι με αγαπούσαν ή που όντως με αγαπούσαν ....
Αν ήσουν λίγο πιο διπλωμάτης δεν θα είχαν γίνει όλα αυτά...
Πειράζει που δεν είμαι διπλωμάτης ?
Πειράζει που στις δύσκολες επιλέγω την αλήθεια με όποιο κόστος ?
