ηω - λιθικός
Saturday 31 March 2007
Σε ανύποπτο χρόνο ...
Προχωρούσα με την μηχανή στην κηφησίας , γυρνώντας από την δουλειά, ώσπου κάποια στιγμή και σε ανύποπτο χρόνο και ενώ περίμενα το φανάρι να ανάψει πράσινο , έπεσε το μάτι μου σε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων ανθρώπων που περπάταγαν (καλοντυμένοι και αξιοπρεπέστατοι) χέρι χέρι στο πεζοδρόμιο...
Η εικόνα ήταν μοναδική και σπάνια...
Δεν μπόρεσα να αντέξω στον πειραμό της περιέργειας που δημιουργεί μία τέτοια εικόνα και κατέβηκα από την μηχανή και τους πλησίασα...
- Συγνώμη τους είπα ντροπαλά , να σας κάνω μία ερώτηση ?
- Η κυρία με κοιτούσε απορημένα , ενώ ο κυρίος με ένα καταφατικό νεύμα μου έδωσε τον λόγο...
- Περνούσα με την μηχανή και σας είδα χέρι χέρι και δεν αντεξα στον πειρασμό να σας ρωτήσω... , πως έχετε καταφέρει κάτι τέτοιο , μετά από τόσα χρόνια...;
Η κυρία χαμογέλασε πονηρά και ο κύριος με βλέμμα που έδειχνε να χαίρεται για την ερώτηση που του έκανα μου απάντησε μονολεκτικά...
- Αγαπιόμαστε νεαρέ μου...
.
τόσο απλά σκέφτηκα....
Wednesday 28 March 2007
η αναζήτηση ...
Τρέχεις, όλο τρέχεις ...
Δεν κοιτάς ούτε δεξιά ούτε αριστερά ...
ούτε πάνω, μα ούτε κάτω...
Που πάμε σε ρωτάω και δεν ξέρεις ....
απλά τρέχεις ....
Δεν θες να σταματήσεις πουθενά ...
ακόμα και εκεί που αγαπάς ...
ακόμα και εκεί που σε αγαπάνε...
απλά τρέχεις ...
Το βήμα σου αποφασιστικό ,
Το σώμα σου αγέρωχο,
Μα η ψυχή σου "φοβισμένη"
ακολουθεί μια αέναη
πορεία δίχως σταματημό....
Δεν κοιτάς ούτε δεξιά ούτε αριστερά ...
ούτε πάνω, μα ούτε κάτω...
Που πάμε σε ρωτάω και δεν ξέρεις ....
απλά τρέχεις ....
Δεν θες να σταματήσεις πουθενά ...
ακόμα και εκεί που αγαπάς ...
ακόμα και εκεί που σε αγαπάνε...
απλά τρέχεις ...
Το βήμα σου αποφασιστικό ,
Το σώμα σου αγέρωχο,
Μα η ψυχή σου "φοβισμένη"
ακολουθεί μια αέναη
πορεία δίχως σταματημό....
Mια πορεία αναζήτησης ,
οδύνης και χαλασμού
Και εγώ γαλήνιος, να μένω πίσω, να σε κοιτάω...
(σαν ένα πλοίο που χάνεται στον ορίζοντα...)
και να σου φωνάζω ....
.
ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ
Sunday 25 March 2007
αγάπης ιδιότητες...
Αυτά που μας φυλακίζουν αναίτια.
Αυτά που μας κάνουν να νιώθουμε ασφάλεια και σιγουριά , αλλά και περιορισμένοι, ίσως μερικές φορές φυλακισμένοι.
Αυτά τα οποία μας δένουν με τιν αγάπη , όπως ο κάβος , ένα πλοίο στο λιμάνι... Συναισθήματα συγκεχυμένα , ασφάλεια και σιγουριά, αλλά και αίσθημα πίεσης και περιορισμού..
Είναι η αγάπη ένα λιμάνι ;
Eίναι ο κάβος που μας προστατεύει , από τα άγρια κύμματα της θάλασσας ή από τις απρόσμενες διαθέσεις του ανέμου ;
Ή είναι αυτός που μας , δένει, μας φυλακίζει αναίτια.;
Μας στερεί την ελευθερία μας ;,
την εσωτερική μας παρόρμηση να αφεθούμε στις βουλές του ανέμου;, ή στις ταλαντεύσεις της άγριας αλλά και σαγηνευτικής θάλασσας ;
Είναι ο ομφάλιος λώρος που μας δένει με τον θεό ή είναι η αιτία που περιορίζει την περιέργεια του ανθρώπου, να ανοίξει τον κύκλο του μυαλού του, να κάνει κι άλλα "ταξίδια" και να διερύνει έτσι του ορίζοντες του ; Λένε ότι το ταξίδι είναι που μετράει.
Τι γίνεται όμως όταν δεν έχει προορισμό ;
Όταν βρεις τον προορισμό τελειώνει και το ταξίδι ;
Αγάπης ιδότητες , πάντα αντιφατικές...
γεμάτες ερωτήματα και άγνωστες ερμηνείες...
H επιλογή είναι δική σας .....
Καλό ταξίδι.....
νυχτερινές περιπλανήσεις...
Έρχεται η στιγμή που το βράδυ λίγο πριν κοιμηθείς και θα καθαρίσει το μυάλό σου ,από την καθημερινότητα και τα γεγονότα της ημέρας ,που θα κάνεις τον απολογισμό σου , που θα μείνεις μόνος με τον εαυτό σου και με τις έννοιες σου...
Είναι η στιγμή που το μυαλό σου προσπαθεί να βρει διέξοδο και λύσεις , σε πράγματα και κατάστάσεις που σε κάνουν να νιώθεις πολύ μόνος.....
Η λύση και η διέξοδος δεν βρίσκεται , όσο η ώρα περνάει και το ρολόι , σου επενθυμίζει κάθε λίγο και λιγάκι ότι πρέπει να κοιμηθείς, γιατί μια καινούργια μέρα έρχεται.....αρνήσαι να κοιμηθείς και κρατάς ένα κλειδί , που δεν ξέρεις ποια είναι η πόρτα στην οποία ανήκει ....- αφού έχω το κλειδί , θα υπάρχει και η πόρτα λες.....και συνεχίζεις να σκέφτεσαι .....
Κουράζεσαι τόσο πολύ ,που καταφεύγεις στο αγαπημένο σου βιβλίο ,που θα σε ταξιδέψει , σε άλλους κόσμους ,που θα σε κάνουν να φύγεις από την αναζήτηση της πόρτας και της χρησιμότητας του κλειδιού ...
Χαλαρώνεις .....
κλείνεις το βιβλίο και βγαίνεις στο μπαλκόνι .... κοιτάς τον νυχτερινό ουρανό και νιώθεις , κάποιον να σε κοιτάει από εκέι ψηλά....
Αυτό σου δίνει δύναμη και ελπίδα , αλλά ταυτόχρονα σε κάνει να νιώθεις , πόσο μικρός είσαι , στο αχανές του νυχτερινού ουρανού και στην απεραντοσύνη αυτού του κόσμου ....
Αφήνεις το βιβλίο και το κλειδί στην πολυθρόνα που λίγο πριν είχες αυτές τις νυχτερινές περιπλανήσεις και κατευθύνεις τα βήματα σου, στις βαθύτερες διαστάσεις , ηρεμίας και γαλήνης , του μορφέα , με την ελπίδα και την γαλήνη , ότι αύριο απλά είναι μια καινούργια μέρα .....
Τελευταία σου κουβέντα και ευχή :
Τελευταία σου κουβέντα και ευχή :
Νύχτα πάρτα όλα αυτά ......
φόβος ...
Όταν ήμουν μικρός ή από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου , δεν φοβόμουν ποτέ και τίποτα ....
Οι δικοί μου μάλιστα το επεσήμεναν συνεχώς , γιατί τους έκανε μεγάλη εντύπωση ....
Και εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου να μην έχει αίσθηση του κινδύνου ....
Συγκεκριμένα κάποιο περιστατικό που γινόταν συνεχώς στην γερμανία πριν ακριβώς 30 χρόνια , γιατί εκεί ήταν οι δικοί μου μετανάστες , όπως πολλές άλλες οικογένιες τότε ήταν το εξής .....
Μου άρεσε να διασχίζω τελείως ξαφνικά ,την λεωφόρο που υπήρχε μπροστά από το σπίτι μας...αδιαφορώντας για τα αυτοκίνητα....
Όλα τα αυτοκίνητα σταμάταγαν στην μέση του δρόμου δημιουργώντας , ένα μεγάλο κυκλοφοριακό πρόβλημα .... αλλά εγώ πάντα κατάφερνα να περνάω σώος στην απέναντι πλευρά....
Θυμάμαι όταν δούλευα 12 ώρες την ημέρα , πιτσιρικάς ως διανομέας σε πιτσαρία , για να βγάλω κάποια χρήματα και να πάω διακοπές , έπεφτα συνέχεια με το μηχανάκι , με χτύπαγαν αυτοκίνητα και ξανασηκωνόμουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα....
Μου άρεσε που ήμουν έτσι ....Μου άρεσε που τίποτα δεν με φόβιζε ....Μου άρεσε τόσο πολύ που κάθε φορά που συνέβαινε κάτι άσχημο ή κάτι πολύ δύσκολο στην ζωή μου , έπεφτα με τα μούτρα , να το αντιμετωπίσω.... και τα αντιμετώπιζα όλα .... ποτέ δεν σκεφτόμουν ότι αν ανακατευτώ με τα πίτουρα , ότι θα με φάνε οι κότες....
Τώρα που περάσαν 30 χρόνια , εξακολουθεί να μην με φοβίζει τίποτα , από όλα αυτά , εκτός από ένα ...
Οι άνθρωποι .....
Τι ειρωνία άραγε , να μην φοβάσε τα αυτονόητα , όπως τα θεριά της φύσης , να μην φοβάσαι το αν πάθεις κακό , να μην σε φοβίζουν όλα αυτά που μπορούν να σε σκοτώσουν και να σε φοβίζουν οι άνθρωποι ....
Ίσως επειδή η γενιά μου , είναι διχασμένη και μοιρασμένη , ανάμεσα στην εποχή που τα παιδιά επαιζαν στις αλλάνες και στην εποχή της τεχνολογίας ......Ανάμεσα στην εποχή που ανθρώπινες σχέσεις ήταν στην ακμή τους και στην εποχή που δεν ξέρω καν πως να τις χαρακτηρίσω ..... Ίσως ....ίσως ...πολλά ίσως.....Είναι άραγε αυτοί οι λόγοι ;
Γιατί να σε φοβάμαι βρε αδελφέ ;
Εγώ που δεν φοβόμουν τίποτα......
επί - λογοι
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα μια πολύ καλή έφεση στους επιλόγους...και μία φοβερή αδυναμία στους προλόγους και ίσως μερικές φορές και στο κυρίως θέμα...Δεν ξέρω αν αυτά τα δύο είναι σαν δύο συγκοινωνούντα δοχεία ...δηλαδή όσο υστερείς στο ένα , άλλο τόσο υπερτερείς στο άλλο...
Θυμάμαι ότι μικρός είχα υιοθετούσα μια στάση σιωπής σε πολλά θέματα , αλλά στο τέλος κατάφερνα και έκλεινα την αυλαία των θεμάτων με έναν πολύ θεαματικό τρόπο...
Ακόμη και στο ποδόσφαιρό που έπαιζα μικρός , οι κινήσεις μου στο γήπεδο δεν πρόδιδαν κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο , αλλά οι περισσότερες φάσεις τελείωναν με έναν μοναδικό τρόπο...
Στο σχολείο , όταν ερχόταν η ώρα να γράψουμε έκθεση , γνωρίζοντας το ελλάτωμμά μου στην προσπάθεια μου να γράψω μία πολύ καλή έκθεση (ενστικτωδώς η έκθεση με ενδιέφερε πάρα πολύ) η έκθεση στο τέλος έμοιαζε με έναν πολύ μεγάλο επίλογο.... Ναι μεν όποιος την διάβαζε εντυπωσιαζόταν, ήταν όμως εκτός συντάξεως μιας και δεν είχε πρόλογο και κυρίως θέμα...
Όσο περνούσαν τα χρόνια αυτό με κυνηγούσε , λες και ήταν ένα με το είναι μου....
Οι πρώτες σχέσεις τις ζωής μου , έχουν το ίδιο χαρακτηριστικό ... έναν πολύ καλό επίλογο...
Πάντα ένιωθα την έλειψη του προλόγου έντονα στην ζωή μου...σε όλες τις φάσεις της....
Ένιωθα πολύ δύσκολα στο να ξεκινήσω κάτι με όμορφο τρόπο ... ότι και αν ήταν αυτό .... αντιθέτως ένιωθα πολύ άνετα και ανικανοποίητος όμως ταυτόχρονα, όταν έφτανα στον επίλογο των καταστάσεων.....
Ξεκίνησα να γράφω σε αυτό το blog, με μοναδικό σκοπό (μετά από πολλά χρόνια) να κάνω μια βουτιά βαθιά μέσα μου , έτσι ώστε να καταφέρω να φέρω στην επιφάνεια περισσότερα στοιχεία για μένα , από αυτά που ήδη γνωρίζω...
Είναι μια μορφή επικοινωνίας περισσότερο με εμένα τον ίδιο παρά με όσους με διαβάζουν...
.
Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζεις πολύ καλά το "είναι" σου , που κάποιες φορές χάνεται μέσα στο πλήθος και στα γεγονότα της ζωής...
.
Όσο για εσάς , σίγουρα είστε το κίνητρο που ο καθένας μας χρειάζεται για να μην νιώθει μόνος , ακόμη και σε μία τέτοιου είδους "αναζήτηση"...
Και σ αυτή την φάση της ζωής μου διαβάζοντας όλα τα πόστ που έχω γράψει , διαπιστώνω ότι ο επίλογος κυριαρχεί έναντι όλων των άλλων ...
.
Ίσως να είναι αυτό που λένε , ότι αν δεν μπορείς να παίξεις ωραία , κοίτα να φύγεις θεαματικά...δεν ξέρω ....
.
Διαπιστώνω ότι , όσες φορές βρέθηκα με άτομα που διέθεταν το ταλέντο του προλόγου αλλά και του κυρίως θέματος μερικές φορές , ένωθα πλήρης και ασφαλής , ακόμη και χρήσιμος , μιας και το ταλέντο του επιλόγου που διέθετα , αποκτούσε κάποια εξεχούσης σημασίας χρησιμότητα...
Συμπλήρωνε και έκλεινε έναν ήδη μοναδικό διάλογο με έναν πολύ μοναδικό τρόπο...Επίσης διαπιτώνω ότι η έφεση στον επίλογο πάυει να υπάρχει όταν συναναστρέφομαι με άτομα που ο πρόλογος τους μα και το κυρίως θέμα τους , είναι για μένα πολύ σημαντικά , ίσως τόσο σημαντικά που κάποιες φορές ακόμη και στις πιο μικρές συζητήσεις μας , δεν μπορώ να βάλω κανέναν επίλογο ....
Είναι οι μοναδικές φορές που το κλείσιμο της αυλαίας , ακόμη και αν είναι να γίνει με έναν πολύ όμορφο τρόπο... με τρομάζει ....
.
Είναι οι φορές που ανακαλύπτεις κάποιους ανθρώπους που ο πρόλογος τους , δηλαδή η πρώτη εικόνα τους , μα και το κυρίως θέμα τους , δηλαδή το είναι τους , είναι τόσο σημαντικά και σπάνια , που δεν μπορείς να τους γράψεις κανέναν επίλογο , όσο όμορφος και αν είναι...
.
Χαίρομαι που μέσα από εδώ κατάφερα να συναντήσω , μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους...
Και λόγω του ότι ο πρόλογός σας , μα και το κυρίως θέμα σας είναι τόσο σημαντικά για μένα , που μεγάλωσα με επιλόγους , δεν θα μπορέσω να κλείσω αυτό το πόστ , με έναν καλό επίλογο ,ως συνήθως , μιας και αυτό το πόστ μιλά για ΕΣΑΣ ....
....
Σε όλα τα αναπάντητα "γιατί"... Σε όλα αυτά , που θα μείνουν μέσα μου
να με καίνε και να προσπαθώ να τα σβύσω
Σε όλα αυτά τα γιατί, που μένουν μέσα μου,
από τις λέξεις που άκουσα, και από αυτά που έζησα.
Σε όλα αυτά τα γιατί που δημιούργησα και δεν μπορώ να εξηγήσω
Σε όλα αυτά τα γιατί που βίωσα και δεν μπορώ να ερμηνεύσω.
Kαι τέλος σε όλα τα γιατί που θα μένουν αναπάντητα και θα μου αφαιρούν το δικαίωμα να ξέρω αν αυτά που έζησα ήταν αληθινά ή ψεύτικα....
.
αφιερωμένο
αύγουστος 2006 - ιωάννινα
( μία από τις λίγες και ουσιαστικές βόλτες που έκανα με τον αδελφό μου)
αγάπη ή αδυναμία ;
| ||||
το βάλς των χαμένων ονείρων ...
Mερικές φορές κάνουμε κάποια όνειρα .... Ξέρουμε ότι κάποια από αυτά είναι μέσα στο μέτρο του δυνατού πραγματοποιήσιμα και κάποια άλλα φαντάζουν σχεδόν ανέφικτα εως και φανταστικά.....
Τα πρώτα είναι απαραίτητα και αποτελούν το βασικό κίνητρο για την δύναμη της θέλήσεως του ανθρώπου και για την καθαρά υλική επιβίωση του ...
Τα δεύτερα και ίσως για μένα πιο σημαντικά , έχουν να κάνουν καθαρά με την συναισθηματική και εσωτερική αναζήτηση του... Είναι τα όνειρα που γίνονται ξέροντας ότι η πραγματοποίηση τους μοιάζει αδύνατη... Είναι αυτά που μοιάζουν ουτοπικά , αλλά μας συντηρούν και δεν αφήνουν την παραμικρή ελπίδα να χαθεί ,... είναι αυτά που συντηρούν με έναν παράξενο και ανεξήγητο τρόπο την θέληση και την ελπίδα του ανθρώπου στο πέρασμα του χρόνου...
Είναι αυτά που μας φτάνουν , μας ακουμπάνε μα ποτέ δεν πραγματοποιούνται ..... είναι η ελπίδα για το ανέφικτο που μας τροφοδοτεί με μία απερίγραπτη εσωτερική δύναμη... Μία δύναμη που κατά πολλούς μπορεί να αλλάξει την ροή των καταστάσεων ...
Είναι τα χαμένα όνειρα που πάντα χάνοντε ... μα πάντα υπάρχουν....
Είναι τα όνειρα που όταν τα ακουμπάς χάνονται... όμως τα ακουμπάς ...
.
Αφιερωμένο το "βάλς των χαμένων ονείρων" του Μάνου Χατζηδάκι στα χαμένα όνειρα που τώρα τελευταία με άγγιξαν με έναν πολύ περίεργο και συγλονιστικό τρόπο και που με "έκαναν" να πιστέψω ότι η πίστη και η ελπίδα που υπάρχει μέσα τους , έχουν μία απερίγραπτη και πέρα από κάθε ανθρώπινο νου ... δύναμη ....
ξημερώνοντας παρασκευή ...
Κάποια στιγμή χάνεσαι...αφήνεσαι στο κύμα , ελπίζοντας ότι κάπου θα σε ξεβράσει...Αυτό σε χτυπάει από τον έναν βράχο στον άλλο... μα πάντα επιβιώνεις , μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό ... ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΒΙΩΝΕΙΣ...
Εκεί που νομίζεις ότι οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν ... την ώρα που χάνεις κάθε σου ελπίδα αυτό κάπου θα σε βγάλει...
Αρχίζεις και βλέπεις την ζωή με άλλο μάτι ... αρχίζεις και βλέπεις μέσα σου , αυτό που έπρεπε να δεις εδώ και πολύ καιρό... ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ...
Αρχίζεις και αγαπάς αυτό που είσαι , τις ρίζες σου , τους γονείς σου, μα πάνω από όλα , αυτά που έζησες και σε έφτιαξαν αυτό που είσαι τώρα ... αγαπάς τα βιώματα σου και τα δέχεσαι και χαίρεσαι για την επιλογή τους....
αγαπάς τις αδυναμίες σου , τις βλακείες σου , αγαπάς αυτά που έκανες σήμερα...
Η αγάπη για όλα αυτά αρχίζει να σε πλυμμυρίζει και να γαληνεύει το είναι σου....
πάντα ο ήλιος θα βγαίνει ...
.
Τις τελευταίες μέρες , χρησιμοποιώ καθημερινά με την μηχανή την διαδρομή
κατεχάκη - αττική όδο -πεντέλης ....
Μέσα από αυτήν την διαδρομή κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να βλέπεις τον ήλιο να ανατέλει, πηγαίνοντας στην δουλειά
και πόσο σημαντικό είναι ,ένα (ασήμαντο για τους άλλους , αλλά ουσιαστικό για μένα), καλημέρα με τον μοναδικό άνθρωπο που συναντώ σε αυτήν την διαδρομή ....
Μετά από δύο μαρτυρικούς μήνες ...μήνες προσπάθειας και υπέρβασης ...μήνες που όλα νεκρώνουν για να αδειάσεις και να ξαναρχίζεις να ζεις ... για πρώτη φορά στην ζωή μου συνηδητοποίησα έντονα, ότι πάντα ο ήλιος θα βγαίνει χωρίς να τον νοιάζει αν θα τα καταφέρω .... ή αν έρθεις ποτέ να με βρεις .... -
πέντε κομμάτια ...
Με βάση τα πόστ και με παρότρυνση της ralu
.
1
.
Ειμαι των ακρων. Χαιρομαι πολυ ή θλιβομαι βαρια. Υποφερω πολυ,αγαπω πολυ.
Παθιαζομαι, ειμαι απροβλεπτος στις αντιδρασεις , μα ταυτοχρονα σταθερος στις αποψεις μου.
2
.
Δεν μου πανε οι τυπικοτητες ουτε κι η υποκρισια.
Μισώ το θεατρο και δεν κανω τον κοπο να το κρυψω.
Αγαπώ την αληθεια οποιο κι αν ειναι το κοστος της.
3
.
Ξερω να συμπαραστεκομαι στον αλλο, καταλαβαινω τι χρειαζεται για να αισθανθει καλα κι αν αποφασισω οτι αυτο το ατομο αξιζει του το δινω απλοχερα. Εχω ομως την ταση να τα βλεπω ολα ιδια χωρις να διακρινω τις διαφορετικες αποχρωσεις του γκριζου
4
.
Πολεμώ γι'αυτο που αγαπώ, ασχετα που πιστευω οτι δεν το κανω.
Πολεμώ αλλα με τον τροπο μου.
Κι ο τροπος μου ειναι ηρεμος, χωρις πολλα λογια κι εντυπωσιακες συνηθισμενες χειρονομιες.
Δεν με νοιαζει να εντυπωσιασω.
5
.
Φορτωνομαι το βαρος του κοσμου κι αν κατηγορω καποιον για κατι, αυτος ο καποιος ειναι παντα ο εαυτος μου.
.
απρόσμενες επισκέψεις ....
Το περίεργο είναι ότι οι λόγοι της επίσκεψής του δεν είναι το φαγητό ή το νερό όπως περίμενα και όπως γίνεται συνήθως....
Προσπαθώντας να καταλάβω τους λόγους της επίσκεψης του , διαπίστωνα όλο και πιο πολύ ότι πρόκειται για ένα σκυλί εκπαιδευμένο με καλούς τρόπους και διακριτικό καθώς και πάρα πολύ υπάκουο...
Ερχόταν κάθε μέρα ακριβώς την ίδια ώρα και έφευγε ακριβώς την ίδια ώρα ....
Την ώρα που βρισκόταν στο μαγαζί με ακολουθούσε όπου και αν πήγαινα σαν κάτι να ζητούσε...
Και όταν καθόμουν στο ταμείο ερχόταν μέσα από τον πάγκο και σωριαζόταν στο έδαφος σαν να ήθελε να μείνει εκεί για πάντα...
Άρχιζα να καταλαβαίνω ότι πρόκειται για κάποιο σκυλί σπιτιού που κάποιοι ασυνείδητοι το άφησαν και ότι το ίδιο περιφέρεται εναγωνίως με ένα και μοναδικό σκοπό (πέρα της τροφής)
Να βρει κάποιο μέρος ή κάποιον στον οποίο να ανήκει ... Το σκυλί είχε μάθει ότι κάπου πρέπει να ανήκει...και αυτό ήταν το ζητούμενο του...
Οι μέρες περνούσαν και το ίδιο σκηνικό επαναλαμβανόταν κάθε μέρα ... Ερχόταν το μεσημέρι την ίδια ώρα και έφευγε το βράδυ όταν έφευγα και εγώ...
Ώσπου ένα βράδυ καθώς έκλεινα το μαγαζί, με ακολούθησε μέχρι το αυτοκίνητο και χωρίς να το σκεφτεί με το που άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου όρμησε μέσα...
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ύφος του, όταν έβγαζε το κεφάλι του έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου ...
καθώς οδηγούσα στην αττική οδό με κατεύθυνση προς το "σπίτι"....
